Μία (1) Ημέρα χωρίς αυτοκίνητο, 364 χωρίς ποδήλατο

«Γιορτάσαμε» τις προηγούμενες ημέρες της εβδομάδα βιώσιμης κινητικότητας. Κορύφωσή της η Ημέρα χωρίς αυτοκίνητο. Μεταξύ μας, δεν υπάρχει πιο βασανιστική ημέρα από αυτή για τους Δήμους! Και αυτό γιατί εκεί που έχουν το ποδήλατο ξεχασμένο καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιά, πρέπει ξαφνικά να δείξουν ότι ενδιαφέρονται, ότι το θέλουν στην πόλη, ότι μεριμνούν για αυτό…

Τί να σου κάνουν και οι εκδηλώσεις και τα παιδάκια που με ιδιαίτερο ζήλο ποδηλατούν μέσα στην αφιλόξενη πόλη. Στο κάτω-κάτω αυτά κάνουν ό,τι κάνουν κάθε μέρα, χωρίς βέβαια τη συνοδεία της αστυνομίας και χωρίς τα άγρια βλέμματα των μποτιλιαρισμένων οδηγών γύρω από το χώρο τέλεσης των εκδηλώσεων για την ημέρα χωρίς αυτοκίνητο.

Τελικά νοιαζόμαστε σοβαρά για το ποδήλατο; Πιστεύουμε πραγματικά σε αυτό ή απλά το… ξεθάβουμε κάθε Σεπτέμβρη γιατί «πουλάει» γιατί είναι… in να μιλάς για αυτό, γιατί δίνει πόντους ευρωπαϊκής νοοτροπίας στους εμπλεκόμενους με τα κοινά, είτε από την μεριά της συμπολίτευσης είτε από αυτή της αντιπολίτευσης; Μάλλον λίγο απ’ όλα…

Η ουσία είναι ότι τα Τρίκαλα, μια κατεξοχήν ποδηλατούπολη, δεν έχουν πιστέψει στο ρόλο του ποδηλάτου ως καθημερινό μέσο μετακίνησης. Και δεν φταίει σε αυτό μόνο η έλλειψη ποδηλατοδρόμων (μία μάλλον εύκολη καραμέλα για σχολιαστές και αντιδρώντες). Κυρίως φταίει η νοοτροπία μας, η έλλειψη παρακίνησης, η έλλειψη ισχυρών προτύπων, η φοβερή μικροαστικής μας νοοτροπία που δεν μας επιτρέπει να «κατέβουμε» από το αυτοκίνητο ακόμη και για αστείες αποστάσεις μερικών μέτρων.

Ναι, λείπουν δρόμοι ασφαλούς μετακίνησης μέσα στην πόλη, αλλά -ας είμαστε ρεαλιστές- αυτοί δεν μπορούν να αναπτυχθούν παντού. Οι δρόμοι μας, η πόλη μας, τα Τρίκαλα, είναι «στενά». Το είπε και ο Τσιτσάνης… Αυτό που μπορεί να γίνει σε πρώτη φάση και χωρίς κονδύλια, μελέτες και φαμφάρες είναι να πείσουμε ότι πιστεύουμε στο ποδήλατο. Να κυκλοφορήσουμε όλο και περισσότερο εμείς που έχουμε την «ευθύνη» της πόλη με αυτό. Να αναγκάσουμε το Δήμο να «κινηθεί» με το ποδήλατο. Να πείσουμε τους μικρούς φίλους μας με έργα και όχι με ευχολόγια. «Ποδήλατου παντού» λοιπόν ως πρώτο μέτρο.

Αμέσως μετά βέβαια έρχεται ο ρόλος της πολιτείας και του Δήμου. Να δοθούν επιτέλους χρήματα για ποδηλατοδρόμους. Όχι όμως παντού. Δεν είναι δυνατόν για μικροκομματικούς λόγους να παίρνουν χρήματα για ποδηλατοδρόμους Δήμοι που δεν έχουν ποδήλατα, που δεν έχουν… δρόμους, όπως έγινε πριν από 7-8 χρόνια, την τελευταία φορά δηλαδή που δόθηκαν χρήματα για ανάλογες δράσεις. Ας γίνει μία σοβαρή αξιολόγηση από το Υπουργείο Μεταφορών και ας προταθούν πόλεις με ποδηλατική κουλτούρα, πόλεις που γεωμορφολογικά ευνοούνται. Και τα Τρίκαλα φυσικά μπορούν να είναι μία από αυτές. Αρκεί και πάλι να μην γίνουν ημίμετρα.

Αρκεί να πιστέψουμε στο ποδήλατο και να το υποστηρίξουμε. Ναι, ο -ας πούμε ποδηλατόδρομος- στην οδό Αλβανικού Μετώπου δεν ήταν ο ιδανικότερος. Πώς όμως να σχολιάσει κανείς ότι ακόμη και αυτός ο κακός ποδηλατόδρομος ξηλώθηκε γιατί… εμπόδιζε το διπλοπαρκάρισμα στην συγκεκριμένη οδό… Αλήθεια με τι μούτρα μιλάμε στην πόλη για το ποδήλατο όταν το μόνο που έχουμε να επιδείξουμε είναι το… ξήλωμα ενός ημιτελούς ποδηλατοδρόμου;

Ας σοβαρευτούμε. Ποδήλατο παντού, ποδήλατο στον Ληθαίο. Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το μόνο, το ένα και μεγάλο που πρέπει να σχεδιάσουμε, που πρέπει να ζητήσουμε. Διάδρομο περιπάτου και ποδηλάτου στις όχθες του Ληθαίου ενός Ληθαίου που ελλείψει προσβάσεων και στέρεου εδάφους για περίπατο, έχει αφεθεί στη… λήθη του, παρέα μόνο με κάποια ζευγαράκι που ευτυχώς τον θυμούνται και μας θυμίζουν πως η πόλη μας είναι πιο όμορφη και ρομαντική από αυτό που βλέπουμε κάτω από τις πέργκολες και τα «δήθεν» στέκια της.

Ας μην χάσουμε άλλη μια ευκαιρία με ανεφάρμοστους ποδηλατοδρόμους. Διαδρομή στο ποτάμι, διαδρομή από το ποτάμι προς τα σχολεία, οριοθέτηση και αστυνόμευση του ποδηλατοδρόμου στην Κονδύλη, δημιουργία περιαστικού ποδηλατοδρόμου πλάι στο ποτάμι από το Νοσοκομείο στις Καρυές και σύνδεση με τα service roads των περιφερειακών οδών. Ολοκληρωμένες διαδρομές για όλους, ολοκληρωμένες δράσεις από τον Δήμο με την σύμπραξη φορέων. Ίσως τότε κάτι να γίνει…